اى چرخ غافلى که چه بیداد کرده‏اى  

وز کین چها درین ستم آباد کرده‏اى  

بر طعنت این بس است که با عترت رسول  

بیداد کرده خصم و تو امداد کرده‏اى  

اى زاده زیاد! نکرده است هیچ گاه -  

« نمرود» این عمل که تو »شدّاد« کرده‏اى  

کام یزید داده‏اى از کشتن حسین  

بنگر که را، به قتل که، دلشاد کرده‏اى  

بهر خسى که بار درخت شقاوت است  

در باغ دین چه با گل و شمشماد کرده‏اى   

با دشمنان دین نتوان کرد آنچه تو  

با مصطفى و حیدر و اولاد کرده‏اى  

حلقى که سوده لعل لب خود نبى بر آن  

آزرده‏اش به خنجر فولاد کرده‏اى

  ترسم ترا دمى که به محشر برآورند

   از آتش تو دود به محشر درآورند